مک بوک های اپل با پردازنده های اینتل دیگر عرضه نمی شوند. در عوض، آنها از تراشه جدید Apple M1 استفاده می‌کنند که جایگزینی قدرتمند برای نسل‌های زیادی از پردازنده‌های اینتل است که از سال 2006 به رایانه‌های اپل قدرت می‌دهند. M1 اولین ظهور پارادایم جدیدی است که اپل آن را Apple Silicon نامیده است. مک‌های جدید موجود با M1 شامل مک بوک ایر، مک بوک پرو 13 اینچی، مک مینی و آی مک 24 اینچی جدید است. جدیدترین آیپد پرو نیز از M1 استفاده می‌کند.
M1 اپل بهبودهای وسوسه انگیزی را در عملکرد محاسباتی، خروجی گرافیک و عمر باتری ارائه می‌دهد. مک بوک ایر مبتنی بر M1 عملکردی برابر یا بهتر از مدل‌های قبلی خود و بسیاری از رقبای ویندوزی دارد. این حتی برای برخی از برنامه‌هایی که به صورت بومی روی دستگاه‌های قدیمی‌تر مجهز به اینتل اجرا می‌شوند، اما از شبیه‌سازی Rosetta 2 در MacBook Air استفاده می‌کنند، صادق است.
اگر قصد خرید یک مک یا آیپد مجهز به M1 را دارید، باید با این وضعیت شبیه‌سازی و همچنین چند ویژگی دیگر، پیشرفت‌ها و اشکالاتی که گاه به گاه M1 برای جدیدترین محصولات اپل ایجاد می‌کند، آشنا شوید. بیایید نگاهی به هر یک از آنها بیندازیم.
یک سیستم کامل روی یک تراشه M1
اکثر رایانه‌های شخصی امروزی چه از ویندوز، چه macOS یا Chrome استفاده کنند، دارای مجموعه‌ای از اجزای محاسباتی هستند که هر کدام وظایف پردازشی متفاوتی را انجام می‌دهند. اینها شامل یک پردازنده (CPU) برای انجام محاسبات ضروری، از جمله مواردی که برای مرور اینترنت و باز کردن و بستن برنامه‌ها استفاده می‌شود و دیگری (GPU) برای پردازش محاسبات گرافیکی و خروجی سیگنال به صفحه نمایشگر یا لپ تاپ شما است
در ماشین‌های بزرگ و قدرتمند مانند رایانه‌های رومیزی ایستگاه کاری و دستگاه‌های بازی، CPU و GPU آیتم‌های کاملاً جداگانه‌ای هستند که هر کدام به مادربرد متصل هستند. لپ‌تاپ‌های فوق قابل حمل کوچک‌تر معمولاً CPU و GPU را با استفاده از آنچه در صنعت به عنوان پردازش گرافیکی یکپارچه شناخته می‌شود، در یک جزء واحد ترکیب می‌کنند و بقیه اجزای رایانه شامل حافظه پنهان، حافظه و حافظه ذخیره‌سازی در نقاط مختلف مادربرد قرار دارند.
تراشه M1 به عنوان تکامل پردازنده‌های سری A اپل که مدت‌هاست به آیفون و آیپد مجهز شده‌اند، رویکرد متفاوتی را در پیش گرفته است. به جای مجموعه‌ای از قطعات پردازش جداگانه، یک سیستم واحد روی یک تراشه (SoC) است. SoC همه محاسبات را انجام می‌دهد، از جمله خروجی گرافیک، به این معنی که هر دستورالعمل نرم افزار می‌تواند از کارآمدترین بخش M1 استفاده کند.
تا حدی چون باید همه کارها را یکجا انجام دهد، M1 دارای حداکثر 16 هسته پردازشی است. در مقایسه با شش هسته‌ای که در قدرتمندترین پردازنده‌های لپ‌تاپ اینتل وجود دارند، بسیار زیاد به نظر می‌رسد. در واقع، M1 دارای هسته‌های بسیار زیادی است نه به این دلیل که بتواند وظایف را با سرعت بیشتری انجام دهد، بلکه بنابراین می‌تواند وظایف بیشتری را انجام دهد. چهار هسته از این هسته‌ها، هسته‌های محاسباتی هستند که به محاسبات پیچیده‌ای اختصاص یافته‌اند که به قدرت پردازش زیادی نیاز دارند. چهار مورد دیگر به کارهای سبک تری اختصاص داده شده است که به انرژی زیادی نیاز ندارند، تا اطمینان حاصل شود که تراشه انرژی بیشتری از نیاز خود مصرف نمی‌کند.
در ادامه پیشنهاد می‌شود بخش دوم این مقاله را از دست ندهید.